«Danke für dy Yysatz, gäll» het d Lina gsäit und mir der wyssi Bart in d Hand druckt. Und denn, zwoo Stund spöter, hani mi dur dä Wald dure kämpft. I ha chuum us dere rote Kapuzen use gseh, der Bart het bisse, und d Flamme, vom Cherzli in der Chlause-Latärne, het früe e französische gmacht. E «früehfranzösische», cha me säge. Numme s Chlause-Glöggli isch ganz ufdreiht gsi, und het fröhlich der Nacht entgege bimbelet.

Bi der Liechtig oobe syge si, het mer d Lina am Delifon gsäit gha: «Weisch, mir sin so drei, vier Familie, es git e Füür und e Chessel Glüewyy und i fänds mega schön, wenn der Santichlaus nid vom Wäg, sondern würklig so zmitz us em Wald würd cho. Weisch wie d Chind Freud häi, wenn d eifach plötzlich zwüsche de Bäum füre stampfsch?»

Zwüsche de Bäum füre stampfen aso. Aber zwüsche dene Bäum hets Wurzlen und Büsch und Strüücher, wo däm Santichlaus nid erfürchtig Platz mache, nei, si stellen ihm s Höggli und fätzen enem ab und zue en Ascht ins Gsicht.

«Santiiiichlaus!» Zoberscht uf em Hügel oobe hets Liecht gha und e paar chlyni Gstalte, wo gwunke häi, wie wild. «Gueten Oobe» hani gruefe, so santichlausig wie möglig. Denn bini lyslig fluechend dä Hang deruf klätteret, ha mi durs nasse Laub und e Sumpf kämpft.

Ganz churz bevor i doobe gsi bi, het sich my Bart in ere junge Tanne verfange. Es chlyses Mäitli het gruefe: «Gib nid uf Santichlaus! Du schaffsch es!»

Und irgendwenn bini denn, trotz allem, durnesst und verdräckt vor dene Lüt gstande. Wäge der verrutschte Kapuzen und em verstrublete Bart hani aber numme grobi Umriss gseh. I bi hi und här gstolperet, ha Mandarinli und Grättimanne verteilt und au süscht alles, woni in däm Sack gfunde ha. I ha paar Chlause-Sprüch lo gheie, bi derby fascht über d Füürstell übere gheit – und won i äntlich wiider ha welle go, het mi es Mäitli am Mantel zupft: «Genau das hani mir gwünscht Santichlaus. Du bisch der allerbeschti.» Au die Erwachsene häi mir uf d Schultere klopft, e Mueter het mer härzlich d Hand gschüttlet und e Vatter het mir sogar gsäit, ass die Wält meh Mensche bruucht wie mi.

Fascht chly gschmeichlet bini dä Hügel wiider durab klätteret. Santichlaus sy, het aso au syni schööne Syte. Es git eim öbbis zrugg. I bi richtig in Wiehnachts-Stimmig cho.

Und genau denn het s Handy glütte. D Lina isch dra gsi: «Du, wenn chunnsch du äntlich?», het si gfrogt: «Mir warte scho sit dreiviertel Stund uf di. S wird imfall langsam chalt. Und was i no vergässe ha z säge, ganz wichtig: D Grättimanne, die muesch denn de Groosse gee gäll, dört chläbe nämmlig Hunderternötli druff.»

Dominik Muheim ist in Reigoldswil aufgewachsen und lebt in Liestal. Er ist freischaffender Kabarettist und Slam-Poet. Er gewann 2017 den Baselbieter Kulturpreis und war 2024 Träger des «Salzburger Stiers».