Heldin

Vo Elm über e Segnespass, am Martinsloch vorbyy, uf Flims isch käi Spaziergang. Mindeschtens en 80-Prozent-Styygig, aber die Blueme-Deko! Die Bärgbach-Sound-Kulisse! Die Gäissen und Chüe, wo der Wääg schmücke – es Idyll! «Wunderschön», häi mer öis mit zuenähmende Höhemeeter versicheret, «s isch unglaublig schön.»

Mir sy ane Bachüberqueerig cho. E Bach inere schwarze Schiiferstäi-Yyfassig, ganz im modärnen Architekturstil: Sehr hübsch, weckt aber Misstroue. In der Bachmitti het e Stäi us em sprudelnde Wasser gluegt; en unmögligen Ufenthaltsort für irgendwelchi Glyychgwichtsüebige. Schwung hoole, mit em rächte Fuess der Stäi bräichen und wyter an d Schiiferwand uf der andere Syyte gumpe. I has gschafft und bin e Momänt wien e nasse Teebüttel an der Schiiferwand gchläbt. D Brigen isch hindedryy klatscht. Denn sy mer langsam der Stäiwand entlang syytwärts uf e Wääg gkraxlet.

Churz nach der Bachüberqueerig isch öis en elteri Daamen entgeege cho, wo sich eläi der stäili Wääg mit de Walking-Stöck durabgstääblet het. Si het e rüschtigen Yydruck gmacht, das scho, i ha trotzdäm es unguets Gfühl gha wäge dere Bachschnäise. Do unde chiem e bitz e gföhrligi Stell, hani zuen ere gsäit und ihre my Hilf aabotte. I ha der Yydruck gha, si häig zöögeret, und han ere denn dä ryssendi Bach im Stäilhang beschriibe. Bym Aabelaufe het si mer verzellt, dass si 73 Joor alt syg und syt 29 Joor umfallfrei in de Bäärgen unterwägs, si häig d Bärgwält gärn. Syt fümf Joor syg si unsicherer, das merk si scho. Si syg vo Laax us gloffe, het si gsäit, und mir hets langsam dämmeret, dass das Hilfsaagebott vermuetlig e Beläidigung isch. Jetz zieie mer das aber duure, hani für mi dänkt und ihre Blick beobachtet, wo sich öis die Bachsituation präsentiert het. Si het sich nit grooss beyydruckt zäigt und sachlig die Laag studiert, denn mit de Walking-Stöck d Feschtigkäit vo de Stäi prüeft. E Profi, dasch klar. Trotzdäm, hani mer gsäit, tuen i ihre jetz hälfen und bi umso entschlossener in dä Bach yynegstiige, äi Fuess am andere Flussuufer, der ander uf eme Stäi, wo s Wasser umspüelt het. I ha sogar e nasse Schueh in Chauf gnoh und dodermit d Dringligkäit vo däm Unternähme demonschtriert. Si het d Laag genau beobachtet und überläit, wo si chönnt drufstoh. I ha myni Ärm uffangberäit in d Luft ghebt, was by ihren äigetlig hätt müesse Panik uslööse. Denn isch si gsprunge. S Gwicht vo ihrem Rucksack het se – wenn is rächt gseh ha... – Richtig Bärghang kippt. I ha se sofort am Rucksack packt und uf die anderi Syte grisse. Uff, «nomol Glück gha».

I übertryb, es isch nit ganz en unprekääri Situation gsi und si isch au ehrlig froh gsi um d Hilf, si häig efang müedi Bäi noch däm Abstiig. Aber i ha scho müesse lache, wo mer wytergloffe sy und ich öppen all 100 Meter zu der Brigen unglöibig gsäit ha: «Was, do isch die Frau eläi duuregloffe?» Stäil, rutschig, häiss und eeländ lang – was für e Heldin.

Slam-Poetin Daniela Dill hat 2010 den Baselbieter Kulturpreis erhalten. Sie stammt aus Lausen, arbeitet im Dichter- und Stadtmuseum Liestal und wohnt in Basel.