Chienbäse

I wohn us Verseh genau an deer Strooss, wo der Chienbäse dure goht. I ha mir das eben im erschte Momänt gar nid überleit. Erscht im zweite Momänt – wo der Vertrag scho unterschriiben und d Züügelchischte scho in der neue Stube gstande sy – isch mer daas wie Rahmtäfeli vo den Auge gheit. Schnuerstracks bin i zum Fänschter gsecklet, bi uf e Zügelchischten ufe klätteret und ha uusegluegt – tatsächlig. Perfekti Sicht uf d Strooss abe. Logischerwys han i mi gfreut und logischerwys han i sofort s Handy zückt.

Per euphorischem SMS han i eme ganze Büscheli Fründ vorblöfft, was mir do grad bewusst worden isch. Die häi sich denn natürlig au gfreut und die frohi Botschaft het sich verbreitet wie s Coronavirus in de Medie.

Bald sy die erschten Aamäldige cho. So chly näbeby. Wenn me sich per Zuefall in der Migros troffe het: «Die neui Wohnig vo euch, die neem mi denn scho no wunder. Würde gärn mol verbygüggsle. Hätte zum Byschpiil am Chienbäse Zyt.» Noodisnoo isch die Sach aber regelrächt uusgartet und het sich zumene Sälbschtläufer entwicklet, wo me nümm het chönne brämse: «Schön, ass der es Fescht machet am Chienbäse, mir chömme denn au, gäll», het mer ein vo der andere Stroossesyte zuegruefe, won i glaub no nie gseh ha.

Eusi Wohnigsgloggen isch denn an sällem Chienbäse heissgloffe. Kolleeginne sy cho und Kolleege vo de Kolleeginne, alti Bekannti, färni Bekannti und völlig Unbekannti sy uuftaucht. Irgendwenn isch my Zahnärztin vor der Türe gstanden und my Versicherigsberoter und en eltere Heer, wo behauptet het, ass är e verschollene Groossungglen us em Toggeburg syg. Es isch meh und meh e Druckete worden in euser Wohnig. Vom Chienbäse han i gly nüt meh gseh, nid mol meh s Fänschter han i gseh, mii hets mittlerwylen uf der komplett andere Syte vo der Wohnig an d Huustür aane druckt, woni vor luter Lüt nümm ha chönnen uufmache. Irgendneumen us em vordere Drittel vo der Menschemasse het es Meitli brüelt, äs müess sofort ufs WC und glychzytig hets der verscholleni Grossungglen immer wiider an Liechtschalter aane prässt, so ass s Liecht in der Stuben ime morseähnlige Rhythmus aa und ab gangen isch.

So het sich d Stimmig langsam erhitzt und isch denn definitiv kippt, wo nach em Chienbäse klar worden isch, ass mir weder fürschi no ruckwärts chömme, ass mer eus in deere Wohnig komplett verchlemmt häi.

I bi aso vor em Fänschter uf dere Zügelchischten obe gstande mit em zückte Handy in der Hand, ha mir das Szenario vorgstellt und ha denn das euphorische SMS glych nid verschickt. Vellicht schöner, wenn me d Wohnig an däm Oobe für sich ellei het. Muess jo nid die ganzi Wält wüsse, wo mir wohne. Grad woni mi mit deere Vorstellig aagfründet ha, isch es SMS vo myner Fründin cho: «Du, mir wohne jo an der Chienbäse-Route. Ha grad alli informiert. Die erschten Aamäldige sy scho cho. Sunnebrülle-Smiley, Füür-Smiley, Rakeetli.»

Dominik Muheim ist in Reigoldswil aufgewachsen und lebt in Liestal. Er ist freischaffender Kabarettist und Slam-Poet. Er ist Poetry-Slam-Schweizer-Meister 2017 und gewann im selben Jahr den Baselbieter Kulturpreis.

MUNDART

Image Title

Möchten Sie weiterlesen?

Ja. Ich bin Abonnent.

Ja. Ich benötige ein Abo.

Article

Image Title