Dierliebi

Ich bi in der Stuube vom Huldi gsässe. D Huldi isch no wyttusse mit mer verwandt. Halt e chlyy öbbis wien e Bääsi, aber halt ebe doch käi Bääsi. Si hed e Filterkaffi aabrüeit, wo mer jetz us ganz dünne Porzelan-Dässli mit druffgmoolte Blüemli drinke. Das syyge no Dässli vo ihrer Mueter, hed d Huldi ganz stolz gsäit. «Wenn me halt e chlyy Soorgg zum Züüg git, mues me nit alsfott Nöis chauffe.» D Huldi hed au e Gugelhopf bache mit Wyybeeri drinn und Mandlen oobedruff. Bim Staubzucker isch si allwääg e chlyy verchoo. Jeedes Mool, wenn men apbisse hed, hets e Staubwulche gee.

Uf eren alte Kommoode syn e Huuffe schwarz-wyyssi und faarpigi, schöön graamti Föteli gstande. Under anderem vo ihrem verstorbene Maa und der öltischte Schwöschter, de Chinder, Groosschinder und eme tiigerete Büüsi. Ich ha d Huldi gfrooggt, was das denn für e bsunderigi Chatz syygi. D Huldi hed e verkläärte Blick überchoo und hed afo brichte.

Das uf dem Föteli syg s Tiigerli. Die allerliebschti Chatz, wo sii ghaa häigi. Dooderzue mues me wüsse, ass d Huldi e Chatzenärrin isch. S ganz Lääbe hed sii immer Büüsi ghaa. Joo, verzellt d Huldi wytter. Die Dierli syyge halt noonem Dood vom Köbi – das isch ihre Verstorbene – fascht e chlyn en Ersatz gsii, wo ihre Maa nümm doo gsii sygi. D Huldi luegt ummen und rüeft underäinisch: «Flöckli, Maudi, Daysi. Chömmed, es isch Bsuech doo.» Wie us em Nüt dauche zwoo Chatzen uf und stryyche mer um d Bäi. D Huldi nimmt beed Büüsi uf e Schoss und säit: «Das isch s Flöckli und s Daysi.» Me gspürt richtig, wie gärn d Huldi die Dierli hed. Joo, säit si. Sii chönnt nit ohni die Chatze syy. Sii liebi die Dierli.

Wo denn ächt der Maudi syg, han ich denn gfroggt. Dä syg allwääg nöime dussen am Ummestriele. Öb si denn nit Angscht häigi, ass der Maudi Vögeli, Äidächsli oder Blindschlyyche frässi, wenn er dusse syg. Näi, näi, säit si. Wääge deene baar Vögeli, wo der Maudi verwütschi, stäärbe die nit uus. Und äinewääg. Deere Dier gäbs jo schlussemäänd no gnueg.

Ich han e chlyy gstuunt, ass bi der Huldi d Dierliebi aaschyynend noo der Dürschwellen ufhört. Wär wäiss. S doote Rootschwänzli hed jo velicht e Mueter ghaa, wo jetz druurig isch, wil ihri Dochter nümm zrugg choo isch. Oder d Blindschlyyche, wo der Maudi übel zuegrichted hed und wo nooneme Rung eeländiglig appgsärplet isch. Velicht hätt si im Summer welle hüüroote. Wohrschyynlig isch der Brütigam der halb Früehlig vergelschtered gsii, wil er sy Liebschti nümme gfunde hed. Doo stellt sich halt scho d Froog: Wo fot äigedlig d Dierliebi aa und wo hört si uf? Das han ich natüürlig d Huldi nit gfroggt, schliesslig wäiss ich, ass d Huldi das äinewääg nit würdi verstoh.

Mer häi non e Rung zääme brichted. D Büüsi häi sich in der Zwüschezytt verzooge. Der Kaffi isch langsaam chalt worde. Ich ha mi vom Huldi verapschiidet und ihre versproche, ass ich glyy wiider äinisch verbyy cheemi.

Heiner Oberer (63) aus Sissach, langjähriger redaktioneller Mitarbeiter der «Volksstimme».

MUNDART

Image Title

Möchten Sie weiterlesen?

Ja. Ich bin Abonnent.

Ja. Ich benötige ein Abo.

Article

Image Title